«Φθινοπωρο»
Του Κωνστατινου Χατζοπουλου
Φθινόπωρο
Κωνσταντίνος Χατζόπουλος (1868-1920)
Papiros press
Το «Φθινόπωρο» (1917) είναι το ωριμότερο και ίσως και το πιο «απελευθερωμένο» πεζογράφημα του Κωνσταντίνου Χατζόπουλου (1868-1920). Πρόκειται για το τελευταίο του μυθιστόρημα, το οποίο αποτέλεσε επανελημμένα αφορμή μελέτης και έρευνας και για το οποίο έχουν γραφτεί πολλά. Το μυθιστόρημα αυτό πήρε τις καλύτερες κριτικές, ώστε όλο το προηγούμενο του έργο κινδύνεψε να θαφτεί στην αφάνεια, και χαρακτηρίστηκε ως συμβολικό και με υψηλή τεχνοτροπία. Το μυθιστόρημα αυτό γράφτηκε σε μια μεταβατική εποχή. Ο Χατζόπουλος ο οποίος ήταν προσκολλημένος στις αυστηρές αρχές της ελληνικής λογοτεχνικής παράδοσης, κάνει θαρρετά βήματα ώστε να απελευθερώσει τη σκέψη και το έργο του από τα δεσμά της παράδοσης, των περιορισμών και της ασφάλειάς τους.
Ο λογοτέχνης Κώστας Παρορίτης ( 1878-1931) γράφει για το «Φθινόπωρο»: «Το διήγημά του στέκει σε μεταβατική εποχή· πίσω το χωριό και μπρος η πόλη». Ενώ ο δρ. Δημήτρης Πολυχρονάκης (1967), στη μελέτη του για το έργο του συγγραφέα, αναφέρει πως είναι ένα έργο σταθμός της ελληνικής πεζογραφίας, καθώς αποτελεί το κορυφαίο πεζογράφημα του συμβολισμού στην Ελλάδα. Χαμηλόφωνο και ατμοσφαιρικό, μεταφέρει τον αναγνώστη του στην ελληνική επαρχία των αρχών του 20ού αιώνα για να αφηγηθεί τα ερωτικά και υπαρξιακά αδιέξοδα των ανθρώπων της. Με τη μελαγχολική και υποβλητική αισθητική του που κάνει πράξη τον ίδιο τον τίτλο του, το «Φθινόπωρο» έθεσε τις βάσεις μιας ποιητικής μυθιστοριογραφίας που διαθλά την εξωτερική πραγματικότητα μέσα από την εσωτερική ζωή των ηρώων, φέρνοντας στην επιφάνεια τις πιο μύχιες και σκοτεινές ζώνες του ψυχισμού τους. Με αυτή την έννοια, άνοιξε τον δρόμο της μοντέρνας πεζογραφίας προς τον εσωτερικό κόσμο, όπου οι αόριστες διαθέσεις και οι φευγαλέες εντυπώσεις των ατόμων γίνονται το άλλο όνομα του υπαρξιακού κενού μέσα τους.
Αναμφίβολα λοιπόν, το έργο αυτό αποτελεί σημαντικό επίτευγμα της ελληνικής πεζογραφίας. Είναι ένα έργο με φανερή την ιδεολογική τοποθέτηση του συγγραφέα του η οποία αναδύεται με λυρισμό μέσα από τη μαγεία, την γοητεία και τη μελαγχολία. Το «Φθινόπωρο» ενσαρκώνει την σαθρή πραγματικότητα, την απογοήτευση, τον καταρακωμένο ψυχισμό, την αδικία, την παράλογη διάρθρωση μιας απάνθρωπης κοινωνίας.
Το ηλεκτρονικό βιβλίο διανέμεται από την εφαρμογή Read Library δωρεάν
Βρείτε το ψηφιακό βιβλίο εδώ.
Κατεβάστε την εφαρμογή,
για iOS εδώ,
για Android εδώ.
Επιμέλεια
[email protected]
Κωνσταντίνος Χατζόπουλος (1868-1920)
Papiros press
Το «Φθινόπωρο» (1917) είναι το ωριμότερο και ίσως και το πιο «απελευθερωμένο» πεζογράφημα του Κωνσταντίνου Χατζόπουλου (1868-1920). Πρόκειται για το τελευταίο του μυθιστόρημα, το οποίο αποτέλεσε επανελημμένα αφορμή μελέτης και έρευνας και για το οποίο έχουν γραφτεί πολλά. Το μυθιστόρημα αυτό πήρε τις καλύτερες κριτικές, ώστε όλο το προηγούμενο του έργο κινδύνεψε να θαφτεί στην αφάνεια, και χαρακτηρίστηκε ως συμβολικό και με υψηλή τεχνοτροπία. Το μυθιστόρημα αυτό γράφτηκε σε μια μεταβατική εποχή. Ο Χατζόπουλος ο οποίος ήταν προσκολλημένος στις αυστηρές αρχές της ελληνικής λογοτεχνικής παράδοσης, κάνει θαρρετά βήματα ώστε να απελευθερώσει τη σκέψη και το έργο του από τα δεσμά της παράδοσης, των περιορισμών και της ασφάλειάς τους.
Ο λογοτέχνης Κώστας Παρορίτης ( 1878-1931) γράφει για το «Φθινόπωρο»: «Το διήγημά του στέκει σε μεταβατική εποχή· πίσω το χωριό και μπρος η πόλη». Ενώ ο δρ. Δημήτρης Πολυχρονάκης (1967), στη μελέτη του για το έργο του συγγραφέα, αναφέρει πως είναι ένα έργο σταθμός της ελληνικής πεζογραφίας, καθώς αποτελεί το κορυφαίο πεζογράφημα του συμβολισμού στην Ελλάδα. Χαμηλόφωνο και ατμοσφαιρικό, μεταφέρει τον αναγνώστη του στην ελληνική επαρχία των αρχών του 20ού αιώνα για να αφηγηθεί τα ερωτικά και υπαρξιακά αδιέξοδα των ανθρώπων της. Με τη μελαγχολική και υποβλητική αισθητική του που κάνει πράξη τον ίδιο τον τίτλο του, το «Φθινόπωρο» έθεσε τις βάσεις μιας ποιητικής μυθιστοριογραφίας που διαθλά την εξωτερική πραγματικότητα μέσα από την εσωτερική ζωή των ηρώων, φέρνοντας στην επιφάνεια τις πιο μύχιες και σκοτεινές ζώνες του ψυχισμού τους. Με αυτή την έννοια, άνοιξε τον δρόμο της μοντέρνας πεζογραφίας προς τον εσωτερικό κόσμο, όπου οι αόριστες διαθέσεις και οι φευγαλέες εντυπώσεις των ατόμων γίνονται το άλλο όνομα του υπαρξιακού κενού μέσα τους.
Αναμφίβολα λοιπόν, το έργο αυτό αποτελεί σημαντικό επίτευγμα της ελληνικής πεζογραφίας. Είναι ένα έργο με φανερή την ιδεολογική τοποθέτηση του συγγραφέα του η οποία αναδύεται με λυρισμό μέσα από τη μαγεία, την γοητεία και τη μελαγχολία. Το «Φθινόπωρο» ενσαρκώνει την σαθρή πραγματικότητα, την απογοήτευση, τον καταρακωμένο ψυχισμό, την αδικία, την παράλογη διάρθρωση μιας απάνθρωπης κοινωνίας.
Το ηλεκτρονικό βιβλίο διανέμεται από την εφαρμογή Read Library δωρεάν
Βρείτε το ψηφιακό βιβλίο εδώ.
Κατεβάστε την εφαρμογή,
για iOS εδώ,
για Android εδώ.
Επιμέλεια
[email protected]